Charakter to „styl aktywności, jaki wypracowuje sobie podmiot w drugim okresie rozwojowym[1], tj. w okresie szkoły podstawowej”[2]. Za twórców podziału ludzkich charakterów na cztery podstawowe grupy: melancholików, sangwiników, choleryków i flegmatyków, uważa się starożytnych Greków, jednak zainteresowanie psychologii tą tak zwaną „koncepcją czterech humorów”[3] rozkwitło na przełomie XIX i XX wieku i właściwie do dziś cieszy się niesłabnącym powodzeniem.
Dlaczego terminy „temperament” i „charakter” bywają używane zamiennie na określenie tego samego zjawiska? Temperament dziedziczymy, natomiast charakterem jest nie tylko zespół cech dziedziczonych, ale również osobiste doświadczenie i wpływ otaczającego nas środowiska. Termin „charakter” jest więc definicją obszerniejszą, obejmującą między innymi temperament.
Osoby rekrutujące pracowników znają to zagadnienie pod nazwą nieokreślonego „czegoś”. Często mówimy, że zatrudniamy tego, a nie innego kandydata, ponieważ ma on w sobie to „coś”. Tym „czymś” jest podobieństwo charakteru. Takie twarde dane, jak doświadczenie, wiedza i umiejętności, często nie wystarczają do zatrudnienia, otrzymania zlecenia, o które się ubiegamy czy nawiązania współpracy. To ulotne „coś”, okazuje się być podstawą dobrej współpracy, koordynacji pracy i motywowania zespołu.
Charakter to mozaika nasilenia czterech typów:
- sangwinik – optymistyczny, radosny,
- melancholik – pogrążony w myślach, wierny i wytrwały,
- choleryk – impulsywny i drażliwy,
- flegmatyk – powolny, niezawodny.
Połączenia typów temperamentu w jednostce mogą się uzupełniać, bądź powodować dezintegrację temperamentalną, utrudniającą życie nie tylko właścicielowi zestawu typów lecz również otoczeniu. Już samo uświadomienie sobie swoich słabości, powoduje często nie tylko poprawę sytuacji, lecz pozwala również rozpocząć pracę nad swoim charakterem opartą o konkretne dane.
Bibliografia:
- Jarosiewicz powołuje się tu na teorię rozwoju osobowości M. Kreutza w: „Rozwój psychiczny młodzieży”, Londyn 1975
- Jarosiewicz, H., „Charakter. Rozwój-zagrożenia.” Instytut Charakterologii „Nowe Życie”, Wrocław 2001, str. 20
- za: Jarosiewicz, H., „Charakter….”, str.29
